Lievelingsscène #4

Ook ik heb – weliswaar met enkele dagen vertraging, maar beter laat dan nooit – mijn favoriete stukje uitgekozen, en dat kun je hieronder lezen. Vooral de laatste zin is mijn absolute favoriet.

–

“Hoe doet ze het toch,” vroeg ik me hardop af toen de meest linkse jongen steeds iets meer naar haar toe schuifelde en uiteindelijk een heus luchtgitaarduel met haar aanging. Hij wist duidelijk beter hoe een gitaar in elkaar zat; ik zag het aan hoe hij zijn vingers systematisch op de juiste plaatsen neerzette.

“Combinatie van natuurlijke charme en overal schijt aan hebben,” antwoordde Fleur. Ze draaide haar hoofd in mijn richting en moet mijn beteuterde blik gezien hebben, want ze zei: “Hé, het komt wel goed met jou!” en woelde met haar hand door mijn haar, waardoor het nog meer overeind ging staan.

“Jawel, jawel,” mompelde ik, hoewel ik er zelf niet veel vertrouwen in had. Ik had ooit één vriendje gehad, tienduizend jaar geleden, en die was er na een maand gillend vandoor gegaan. Ik was er kapot van geweest en had na drie maanden zwelgen in zelfmedelijden besloten dat ik mijn hart nooit meer weg zou geven. Ik had van huis uit ook niet bepaald het goede voorbeeld meegekregen: als mijn ouders niet eens bij elkaar konden blijven tot de dood hen scheidde, dan zag ik niet in waarom dat bij mij zo anders zou zijn.

Ik staarde terug naar Julia en zuchtte. Ze was als een magneet voor jongens met bindingsangst en toch kon ze zich nog steeds openstellen voor de liefde. Ik beneed dat in haar.

Julia had direct door dat ik haar aan zat te staren: ze ving mijn blik en wenkte me met iets meer overtuiging dan goed voor me kon zijn. Zodra de jongens doorhadden dat ze een vriendinnetje de leeuwenkuil in probeerde te lokken, en geen concurrentie, begonnen ze haar gebaren enthousiast te kopiëren. Ik kon wel door de grond zakken.

“Waarom moet ze mij toch altijd hebben?” vroeg ik Fleur, verzuipend in mijn eigen misère, terwijl ik donders goed wist hoe het zat.

“Omdat jij jongens leuk vindt,” antwoordde ze. “En geef toe: ze zijn ook best wel leuk, zeker als je in je achterhoofd houdt dat het jongens zijn. Misschien moet je gewoon maar gaan.”

Ik keek haar aan alsof er konijnenoren uit haar neus groeiden.

Lievelingsscène #3

Hoi!

Hierbij ook mijn favoriete OMDH-scène tot nu toe – het is een beetje langer geworden dan ik wilde, maar er zitten twee dingen in die ik heel leuk vind aan OMDH: Julia is de eerste, en daar kwam een stukje achteraan van die middag dat ze met z’n allen aan het chillen zijn en die scène vond ik ook erg leuk. Voila:

_

Laatstgenoemde kwam niet heel veel later ook de kamer binnen; Jim had haar heldhaftig over zijn schouder geslingerd en droeg haar als een soort Tarzan richting de bank – Julia schaterde als een kind van vier, sloeg met haar vuisten op Jims rug en gilde lachend dat hij haar op de grond moest zetten, met een verhit en knalrood hoofd onder haar warrige krullenbos. Het verbaasde me hoe Jim haar in bedwang kon houden, voor iemand die zo ontzettend dun was. Betoverd aanschouwde ik het tafereel, met een gigantische grijns op mijn gezicht die na verloop van tijd overging in een luid lachen, gewoon omdat ik Julia’s geluk kon voelen – en pas op dat moment, toen mijn lach zich verstrengelde met die van haar en ze samen door de schemerige kamer dansten, leek Julia zich te beseffen dat zij en Jim niet de enige in de kamer waren.

“Hè? Wat doen jullie nou weer hier?” vroeg ze met oprechte verbazing toen ze zowel mij als Fleur in het vizier gekregen had. “Kom op, Jim, achterlijke debiel, zet me even neer, zo is het wel weer leuk geweest.”

“Wij kwamen alleen maar even kijken of jij nog leefde,” grijnsde Fleur breed. “Maar zo te zien heb je het hier reuze naar je zin – ik geloof dat je de enige bent die geen kater heeft.”

Terwijl Jim Julia voorzichtig terug op de grond zette, gaf Fleur me een knipoog die zoiets als ‘zie je nou wel dat ze niet zo achterlijk is als ze zich voordoet’ betekende. Ik glimlachte terug en gaf daarmee welwillend mijn verlies toe – ik wist ook wel dat ik me soms belachelijke dingen in het hoofd haalde, maar ik zou het mezelf nooit vergeven als Julia op een dag verkracht en vermoord in de goot zou worden gevonden omdat ik op een katerige zaterdagmorgen gedacht had: “ach, die dopt haar eigen boontjes wel.”

“Ja, het is hier best wel gezellig,” zei ze terwijl ze haar haar uit haar gezicht streek en haar T-shirt (het zat binnenstebuiten) rechttrok, “afgezien dan van die stomme idioot die je op de meest belachelijke tijdstippen zonder pardon uit je bed sleurt.”

“Het is drie uur geweest,” merkte Nathan op.

“Wat ik zeg!” bracht ze uit. “Belachelijker kan niet.”

Belachelijker dan dat bleek wel te kunnen. Binnen een halfuur stond de kamer blauw van de rook en de wanden bol van de muziek; de stereo stond op maximaal volume en onder het harde tonen door, pingelde Nathan een baslijntje dat compleet niet rijmde met de strakke beat. Hij droeg zijn zonnebril weer; Jim had de gordijnen opengeschoven en het raam wijd open gezet, zodat de gehele straat kon meegenieten van onze onbezonnen zaterdagmiddag. Fleur zong zachtjes met de muziek mee en las het tijdschrift dat ik nog geen kwartier eerder van de bank geschoven had. Op de andere bank zaten Julia en Jasper tennis te spelen op de Wii – hoewel Julia meer stuiterde dan dat ze stil zat.

Lievelingsscène #2

Hierbij mijn persoonlijk favoriete stukje van OMDH – voordat iemand anders ‘m jat!

_

Jim en ik zaten samen op de grond; hij had een gigantisch schildersdoek tevoorschijn getoverd en me gevraagd voor hem mijn dromen uit te beelden. Aangezien zowel mijn fijne motoriek als mijn gevoel voor verhouding een drama waren, schilderde ik met mijn vingers en handen een doek vol vage vormen en kleuren die in elkaar overliepen zoals dromen dat nu eenmaal doen. Jim keek zwijgzaam mee en rookte de ene sigaret na de ander: toen hij doorkreeg dat de asbak overstroomd was, pakte hij één van de vieze glazen op en tikte daar zijn as in af, zonder me ook maar één keer uit het oog te verliezen. Normaal gesproken vond ik het altijd eng en ongemakkelijk om iemand over mijn schouder mee te laten kijken wanneer ik iets deed waar ik eigenlijk niet goed in was, maar met Jim was dat op een extreme manier tegenovergesteld: ik wist dat hij me niet zou veroordelen om wat er op dat doek terecht kwam, maar dat hij slechts zou kijken naar hoe mijn hart in elkaar zat. Dat stelde me op de één of andere manier gerust.

Toen Pepijn terugkeerde, was het feest al helemaal compleet: hij bracht ons een krat bier en een tas vol flessen wijn en ik geloof dat dat precies was wat we nodig hadden. Ik stortte me dankbaar op de wijn en maakte bontgekleurde vingerafdrukken op de fles – na een aantal slokken keerde ik terug naar mijn kunstwerk en legde er de laatste hand aan; met een mengsel van paars en wit tekende ik twee enorme engelenvleugels, of in ieder geval iets dat erop leek, over de lengte van gehele doek, over alle andere dromen heen.

Toen ik hem zei dat het af was, legde Jim zijn hoofd op mijn schouder en bekeek mijn werk kritisch vanuit ieder oogpunt. Ik was absoluut niet bang voor zijn mening; het enige dat me kriebels bezorgde, waren zijn krullen in mijn hals.

“Ik vind het mooi,” fluisterde hij in mijn oor. “Wat betekent het?”

“Ik wil vrij zijn,” antwoordde ik geluidloos, en hij begreep precies wat ik bedoelde.

Lievelingsscène #1

Goedemiddag,

Omdat OMDH vandaag een jaar bestaat vroeg Mara mij en de rest van het dreamteam onze lievelingsscène uit te zoeken en hier te posten. Voor mij was het niet zo’n moeilijke keuze omdat ik persoonlijk niets met Jim heb maar wel met Nathan, haha. Aangezien dit deel van het verhaal nog niet gepost is, is het voor jullie niet alleen een scène die wordt gepost, maar ook een sneakpreview. Dus hier komt ‘ie:

—

“Zoals ik al zei, het is jouw huis. Al trek je een berenpak aan, mij heb je er niet mee.”

Hij lachte een bescheiden, halve glimlach waarbij hij slechts één mondhoek optrok en zijn ogen  sprookjesachtig schitterden.

En toen gebeurde het. Ik voelde kriebels in mijn buik.

Even wist ik niet wat ik moest doen. Ik staarde voor me uit, naar dat halvemaanslachje van hem, volledig uit het veld geslagen. Pas na wat wel een eeuwigheid leek te duren, kreeg ik het voor elkaar om eveneens een lach op mijn gezicht te toveren – al zou het me niet verbaasd hebben als het meer op een grimas geleken had. Ik was als verlamd, compleet ontwapend.

Verdomme, dacht ik. Wat moet ik hier nou weer mee.

—

Nou, dat was hem alweer. Iedere keer als ik die scene lees, krijg ik spontaan een glimlach op m’n gezicht…

Liefs,
Michelle

Statistiekjes

Tevens in het kader van het éénjarig bestaan een aantal boeiende en minder boeiende statistiekjes ^^

Pagina’s: 49
Pagina’s gepost: 35
Hoofdstukken: 4 incl. proloog
Alinea’s: 622
Woorden: 31.456
Letters: 144.089
Frustratiemomenten: 3.845.088.399.823

Langste hoofdstuk: Proloog
Personages geïntroduceerd: 8
Meest genoemde naam: Jim (140x)
Aantal nummers in soundtrack: 19
Lettertype tekst: Georgia 10
Lettertype kopjes: Tahoma 9/8
Lettertype hoofdstuknrs: Jellyka Castle’s Queen 72
Lettertype titelpagina: Times New Roman 36
Vervelingsverschijnselen: 0

(ik zal overigens zodirect het beginnetje van hoofdstuk 3 posten!)

HAPPY BIRTHDAY!

Vandaag is het alweer een jaar geleden dat ik achter mijn computer kroop en de eerste zin van OMDH in word zette: if you manage to escape, please come find me. Het was het begin van een bumpy ride; eerst ging het als een trein, vervolgens heb ik tussen augustus en november een hele poos niets uitgevoerd en sinds december ben ik langzaamaan weer aan het schrijven. Het gaat lang niet zo snel als vroeger (de eerste OMDH was klaar binnen een halfjaar) maar ik ben dubbel zo tevreden over hoe het er tot nu toe uit ziet. En zeg nou zelf; hoe langzamer ik schrijf, hoe minder snel ik afscheid hoef te nemen.

Omdat vandaag dus een memorabele dag is, heb ik besloten vandaag een major update te doen in plaats van de vorige 28e en de aankomende 13e. Ik hoop dat jullie een reactie willen achterlaten, want ik merk dat ik steeds minder gemotiveerd ben om stukjes te posten en dat klinkt misschien lame, maar ik denk dat dat gevoel wel begrijpelijk is voor ieder van jullie. Het is immers leuk om te horen wat je wel en niet goed doet en dat is voor mij ook weer een stimulans om verder te gaan.

Tot zover.

Houd je vast voor de update – hij volgt binnen nu en een kwartier.

Update NWH 21.05.2010

Goedemorgen iedereen,

Daarnet postte ik mijn eerste stuk hier van de vertaling van OMDH. Je kunt het vanaf nu lezen onder ‘Negotiating With Heaven’. Wij zijn van plan de proloog in vier keer te posten, hopelijk met tussen de post een en dezelfde periode van twee weken, zodat onze posts tussen die van Neko vallen.

Liefs,
Michelle

Update OMDH 13.05.2010

Goedemiddag allemaal,

Het is weer de dertiende en dat betekent weer een nieuw stukje. Ik heb er eigenlijk vrij weinig over te zeggen, behalve dat dit ontzettend moeilijk was om te schrijven en dat ik blij ben dat het uiteindelijk gelukt is.

Groetjes,
Neko.

_____________________________________________________________

Het drong pas na een paar seconden tot me door wat er gebeurde – en toen ik het eenmaal doorhad, had ik geen idee wat ik ermee aanmoest. Alles gebeurde zoveel sneller dan ik kon verwerken: Jim was overal om me heen, bedwelmde mijn ledematen en zette mijn zintuigen op scherp. Ik verdronk in zijn geur en in de smaak van zijn lippen en met mijn vingertoppen voelde ik de warmte van zijn huid door zijn T-shirt heen. Ik had kippenvel op mijn armen en naarmate ik meer en meer in Jim verloren ging, vergat ik te ademen – ik hoorde het bloed suizen in mijn oren en mijn ogen brandden.

Perfect for the part of…

… Fleur: Zoë Kazan

Biografie
Zoe Swicord Kazan werd geborenop 9 september 1983 en groeide op in Los Angeles. Ze deed de richting Theater op Yale, heeft daarna in een aantal Broadway-producties gespeeld en acteerde vervolgens in een aantal films, waaronder Revolutionary Road en The Private Lives of Pippa Lee. Je  zou haar echter ook kunnen kennen van de serie Medium, waar ze één aflevering in mee speelde. Zoe is ongeveer even groot als Neko en heeft zowel blond als bruin haar gehad.

Redactioneel Commentaar
Zoe is perfect om Fleur te spelen vanwege haar lieve gezichtje en het feit dat ze de uitstraling heeft van een betrouwbaar persoon, wat haar een ideale vriendin zou maken. Ze lijkt erg onschuldig, maar heeft ook een eigen mening. Ze is klein, maar niet graatmager – precies het postuur dat Fleur ook heeft. Bovenstaande foto is overigens typisch Fleur: de retro jurk, de graffiti, de streetstyle – het past allemaal naadloos in het beeld dat de lezer van Fleur zou moeten hebben, huppelend door de betonnen Bijlmer op haar hoge hakken, in een kleurrijke jurk.

Update OMDH 29.04.2010

Wat. gaat. de. tijd. toch. snel.

Er is veel gebeurd in de afgelopen twee weken. Gelukkig kan ik zeggen dat OMDH daar niet onder lijdt; ik heb op dit moment zo’n 10 pagina’s voorraad dus voorlopig kan ik nog gewoon twee keer in de maand blijven posten. Ik ben nu op het moment waarop het daadwerkelijke verhaal zich een beetje begint te ontplooien – dat is erg leuk om te schrijven. Ik leer de personages steeds beter kennen en dat is een leuk proces om door te maken. Aan de ene kant kan ik niet wachten tot het af is, en aan de andere kant verwacht ik wel dat ik in een gat zal vallen. Als ik ook maar aanstalten maak om aan een deel twee te beginnen: houd me tegen.

Anyway; dit stukje is een beetje een key-part in het verhaal. Als ik het verhaal ga herschrijven, zal ik het er waarschijnlijk iets meer ‘uit tillen’, maar dat is iets voor over vier jaar. Het kan een beetje vaag overkomen, maar er zit een hele boeiende gedachte achter (al zeg ik het zelf _O_) en ik hoop dat jullie die zien.

Veel plezier met lezen,
Neko.

_____________________________________________________________

De avond zette zich voort als een achtbaan; we denderden door op topsnelheid, dansten in loopings en op een gegeven moment wist ik niet meer wat boven en onder was. Ik gierde en buitelde en zong en leefde en van het één op het andere moment werd de zomerstorm in mijn hoofd zo woest dat ik hem niet meer bij kon houden; mijn bloed raasde en mijn maag tuimelde en mijn wereld draaide als een tornado met mij als middelpunt; ik panikeerde. Toen de vloer net iets te dichtbij kwam, verhinderde Jim me te vallen; hij sloeg zijn arm om mijn middel en hielp me overeind.

> Lees verder onder ‘Onderhandelen met de Hemel – Hoofdstuk 2’